ហ្វូងសត្វក្តាន់នំាគ្នាមកទទួលចំនីពីខ្ញុំ
រថភ្លើងកៃសូកឹដែលខ្ញុំនឹងមិត្តជនជាតិតៃវ៉ាន់ជិះទៅតូដៃជិ
បន្ទាប់ពីបានជិះរថភ្លើងអស់រយះពេល៣០នាទីពីភូមិសាន់ហ្គោមក ខ្ញុំនិងមិត្តភ័ក្តិជនជាតិតៃវ៉ាន់បានមកដល់ស្ថានីយ៏រទេះភ្លើងដ៏ល្បីណារ៉ាក់។ បន្ទាប់មកយើងក៏ដើរអស់រយះពេលប្រមាណជាកន្លះម៉ោងទៀតដោយឆ្លងកាត់ បឹងសារឺសាវ៉ាអ៊ីកេ ទើបដល់ ឧទ្យានជាតិតូដៃជីហើយត្រូវបានក្លាយជា មត៍កវប្បធម៏របស់ពិភពលោកទៀតផង។ ជាពិសេសជាងនេះ ទៅទៀតគឺ ទីនេះសំបូរសុទ្ឋតែសត្វក្តាន់រាប់រយក្បាលដែលកំពុងតែត្រាច់ចរពាសពេញផ្លូវ និងខ្លះទៀតដើរតាម ភ្ញៀវ ទេសចរណ៏តាមរកចំនីដែលពួកគាត់បានទិញទុកជាចំនីដល់សត្វក្តាន់ទាំងអស់នោះ។សូមប្រយ័ត្នចំពោះសត្វក្តាន់ នៅស្រុកជប៉ុនខេត្តណារ៉ាក់នេះបើវាខឹងនឹងយើងវានឹងដេញខាំ ដេញជល់នឹងស្នែងដ៏មុតស្រួចរបស់វាហើយវាក៏ចេះធាក់ផងដែរ។ វានឹងដើរតាមអ្នកឡើងស្អិត រហូតបើអ្នកមិនលើកដៃឡើងលើបញ្ជាក់ថានំដែលអ្នកទិញអោយនោះគឺអស់ ហើយ។ ម្យ៉ាងទៀតសូមកុំដាក់សន្លឹកក្រដាសនៅតាមហោប៉ាវខោរឺអាវរបស់អ្នករឺ កុំកាន់សៀវភៅនៅនឹងដៃ ពីព្រោះថាសត្វក្តាន់ទាំងអស់នោះ វាអត់ឃ្លានខ្លាំងណាស់ វានឹងតាមស៊ីសន្លឹកក្រដាស់របស់អ្នកទៀត។
មកពីមុខពីក្រោយទាំងតូចទាំងធំ
អាមួយក្បាលនេះដើរតាមភ្ញៀវរហូតវង្វេងកណ្តាលទីក្រុង
បឹង សារឹសាវ៉ាអ៊ីកេដែលមានសុទ្ឋតែអណ្តើក និងគន្ឋាយ,ទឹកល្អក់មែនតែមានអាយុកាលជាយូរលុងណាស់មកហើយ។
ចូលក្នុងប្រហោងសសរនេះលឺថាអាចលើករាសី និងរំដោះគ្រោះឧបទ្របចង្រៃ
ទេវតាចិត្តល្អ 